morkta gibiyim artık hissetmiyorum

hayat karanlık bir kuyuya benzer
ona ışık tutansa aşktır
aşk olmasa insan hayatında
ışıksız öyle başı boş nereye gittiğini bilmeden yaşar insan
aşk bazen kör edercesine ışık tutar insanın gözlerine
hani bir ışığa bakarız devamlı sonra gözlerimiz o pırıltı sayesinde
görmez başımız dumanlı gibi oluruz
işte aşkta böyledir ona cok yaklaşınca seni kör eder ve başın hep dumanlı olur
ışık tutup yolunu göstermesi içn hissettiğin duygu çok yaklaşınca seni kör eder
uzaklaşınca içini dondurur
şimdi sevgili okuyucum sen bu aşkı böyle nasıl tarif etti diye içten içe düşüneceksin
nasıl mı ?
nasıl olacak bende karanlık bir kuyuda yolumu bilmez bir halde giderken bir ışık girdi hayatıma ona yavaş yavaş yaklaştım önce yabancıladım hiç görmemiştim ki böyle bir ışık hoşuma gitmeye başlamıştı onu takip etmek
ama daha yakından görmek istiyordum içimden bir şey hep onu takip etmek istiyordu
düşünsenize karanlıkta bir şey parlıyor ilk dafa görmüşünüz ve cok güzel bir parıltı
yaklaşıyordum gözümü hiç ondan ayırmaksızın yaklaşıyordum herşeyini her hareketini nasıl ışık saçtığını kazımıştım beynime kalbime
artık yolumu unuttum ona bağlandım öyle kapıldım ki büyüsüne o ışık sanki hayatıma tek anlam katan şeydi
ve bir gün birden kesilde onu arıyordum delirmiş gibi idim ne yapmalıyım
korkuyordum
bulamıyordum içimde ki benliğimi onu arıyordum onu
ama yoktu sıcaklığını hissetmek istedim hani ateşe yaklaşırsında sen görmesende seni ısıtır
ama yoktu hissetmiyordum onuda allah ım delirecektim ve bir an durdum hiç bir şeyi görmediğimi fark ettim kör olmuştum evet okuyucum kör olmuştum
ve şimdi ne o ışık var hayatımda nede ondan önce yaptığım şeyler var aklımda
benim halimi merak ediyorsan
anlatayım be arkadaş
ben ben değilim ki ben benlikten ışıkla kayboldum önce dikkatimi sonra benliğimi sonrada gözlerimi en sonda ışığımı kaybettim
şimdi körüm ne yeni ışık görebilirim neden bir his duyabilirim morkta gibiyim donuyorum ama ısınacak bir ışığım yok be arkadaş